การปรากฏตัวอยู่มาบนโลกนี้มาถึงสามสิบเจ็ดปีเป็นเรื่องมหัศจรรย์...
ไม่ใช่ความรู้สึกมหัศจรรย์ที่คนเราสักคนหนึ่งจะมีชีวิตอยู่รอดจากโรคภัยไข้เจ็บ หลุดรอดจากบ่วงกรรมของอุบัติเหตุหรือสิ่งชั่วร้ายทั้งปวง จนมีลมหายใจและอวัยวะอยู่ครบสามสิบสอง...ในแง่นั้น
หากแต่คือความรู้สึกที่มีต่อโลก - สถานที่รองรับชีวิตของเราซึ่งได้หล่อเลี้ยง อุ้มชู ดูแล แบ่งกินแบ่งใช้หรือหาเลี้ยงคนเราให้เติบโตแก่กล้าขึ้นมา
เมื่อมองย้อนกลับไปในรอบหลายสิบปีที่วันเวลาของชีวิตวกวนกลับมาหาจุดเริ่มต้นในละช่วงปีของการเกิดขึ้นของคนเรา อาจจะไม่เคยมีใครคิดหรือตระหนักว่าเรากินอยู่ เบียดบัง แบ่งใช้ เนื้อที่และข้าวของของโลกนี้ไปมากมายเพียงใดแล้วและเมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งอันที่เราได้สรรค์สร้างหรือแบ่งปันคืนกลับให้กับโลกแล้ว สิ่งใดที่เป็นสัดส่วนมากน้อยไปกว่ากัน
นอกจากความรู้สึกอัศจรรย์ใจที่บังเกิดขึ้นต่อการที่โลกใบนี้มีแต่ให้กับให้ ให้กับตัวเราให้กับมนุษย์โลกคนอื่นๆ ให้กับสิ่งมีชีวิตทุกชีวิตที่อยู่ร่วมโลกใบเดียวกันกับเรา ณ ช่วงเวลาเดียวกันกับเราโดยไม่มีเงื่อนไข ก็อาจจะทำให้เรามองเห็นศักยภาพที่ยิ่งใหญ่แต่ไม่อวดตัวหรือถือตัวของโลกที่แบกรับความเป็นไปของทุกชีวิตมาแล้วอย่างยาวนาน
จะใช้ชีวิตวันนี้อย่างไร จะมีชีวิตต่อไปแบบไหน ก็ควรจะถึงเวลาแล้วที่เราควรจะ 'หัดเกรงใจโลก' กันเสียบ้างเถอะ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น